Μια συνωμοσία

Μια συνωμοσία η ζωή μου... Δεν την ελέγχω.
Ψιχάλα κι όμβρος... Κι υετός.
Και μετά πάλι ψιχάλα.
                                           

Με θυμό παραφράζω το στίχο του Μάνου Ελευθερίου ...

Ποιός τη ζωή μου, ποιός την κυβερνά;

(Τον παραφράζω έχοντας το θυμό του εφήβου γιού, που δέ θέλει να μοιάσει του πατέρα κι αρνείται οποιαδήποτε παραδοχή του.)
Συχνά ακούω να λένε "αυτός έχει πιάσει τη ζωή απ' τα μαλλιά". Μου θυμίζουν τον "καιρό" του Λυσίππου.  Είναι ευκαιρία η ζωή;
Αξίζει κανείς να προσπαθεί να προβλέψει τον υετό;
Αν ο υετός δέν έρθει ποτέ, θα έχει χάσει τη βροχή και την ψιχάλα.

Η Χύτρα μπήκε πάνω στη φωτιά

   Τούτη την πρώτη μου ανάρτηση την έγραψα και την έσβησα πολλές φορές. Και μόνη σίγουρη, μέχρι τη στιγμή της δημοσίευσης, είχα την πρώτη πρόταση.

  Σήμερα δεν πήγα για ψώνια κι έτσι θα ρίξω στη χύτρα ό,τι βρω στο φτωχικό μου ντουλάπι. Μερικά πράγματα (λ.χ. ένας ανείπωτος έρωτας) λήγουν άμεσα  και επείγομαι να τα μαγειρέψω για να μη πάνε χαμένα. 

Πρώτα όμως θα αφιερώσω ένα τραγούδι στη νονά του ιστολογίου μου, την όμορφη γιγαντομάνα,  την Ιφιμέδεια:

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αγρύπνια

Ανείπωτος Έρωτας.

Το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο. Είδα το όνομά της και, περιέργως, το σήκωσα.

Κοκκίνησα από ντροπή και ίδρωσα. Δε μου συνέβη ποτέ να ιδρώσω από ντροπή μέσα στο καταχείμωνο. Νομίζω πως επανέλαβα τρεις φορές την ίδια ερώτηση παραφρασμένη.

-Κατέβηκες καθόλου στο χωριό;  (Γιατί με πήρες;)

-Είδες καθόλου τον "Βασίλη";      (Γιατί με πήρες;)

-Μίλησες τελευταία με το Χρήστο; (Γιατί με πήρες;)

Φοβούμαι μήπως με κατάλαβε. 

Μάλλον τρέμω...

Τρέμω μήπως με πήρε κατά λάθος.

Καληνύχτα

Το κορμί μια γέφυρα για τ' άστρα

Σου ανήκει.

Μη χαθείς περνώντας στα όνειρά μου.

(Άννα Δερέκα, 1949)